Οι απίθανες περιπέτειες του καθηγητή Βαλχάλα

-Ελπίζω να σας βοήθησα, είπε ο καθηγητής Βαλχάλας στους δυο ψαρωμένους προπτυχιακούς, καθώς έβαζε το πανάκριβο κασμιρένιο παλτό του πάνω απ' το χειροποίητο εγγλέζικο κοστούμι του.

-Πάρα πολύ, πραγματικά!, αναφώνησε με εντυπωσιασμό ένας απ' τους δύο εκκολαπτόμενους πληροφορικάριους. Μας δώσατε μια ολοκληρωμένη εικόνα της λειτουργίας της σχολής σε σχέση με την ολότητα του εκπαιδευτικούς συστήματος και τις σύγχρονες τάσεις της αγοράς εργασίας, δοσμένη με παρρησία από μια αμερόληπτη αντικειμενική οπτική χρησιμοποιώντας αποκλειστικά απλούς και κατανοητούς όρους, συναφή επιχειρήματα, σύντομες και ξεκάθαρες επεξηγήσεις, εν τέλει καταφέρνοντας να διαφωτίσετε όχι μόνο την ασαφή ημιμάθεια που χαρακτήριζε τη μέχρι τώρα νοοτροπία μας αλλά και τη γενικότερη αβεβαιότητα για το επαγγελματικό μας μέλλον!

-Σε πέντε λεπτά!, συμπλήρωσε με το στόμα εκστατικά ανοιχτό ο έτερος νερντ. 

-Τρία λεπτά και σαράντα-δύο δευτερόλεπτα, τον διόρθωσε με ένα σεμνό μειδίαμα ο καθηγητής, ανάβοντας ένα Cooper απ' την ταμπακιέρα του. "Και συγνώμη που απαντούσα παράλληλα στα mail μου. Οι άνθρωποι του Μπέρκλεϋ μπορούν να γίνουν πολύ πιεστικοί", συνέχισε καθώς βγαίναν στο διάδρομο και κλείδωνε την πόρτα του γραφείου του.

Άρχισαν να προχωράνε κατά μήκος του διαδρόμου, προς το εργαστήριο Τεχνητής Νοημοσύνης και Εφαρμοσμένης Θεωρίας Υπερχορδών. 

-Ευχαριστούμε για το χρόνο σας...

-Όπως είπα, ελπίζω να σας βοήθησα. Έχετε δει το εργαστήριο μας? 

-Εμείς για τις κατευθύνσεις ήρθαμε να ρωτήσουμε! Ο δεύτερος φοιτητής εξακολουθούσε να κάνει σαν τρίχρονος που του' κλεψαν τη μύτη.

-Είναι το πιο όμορφο... δήλωσε ο Βαλχάλας, ανοίγοντας την πόρτα.

Μια γραμματέας στα δεξιά της εισόδου τον κοίταξε πάνω απ' τα γυαλιά της με σμαραγδένια μάτια που θα έκαναν μια Σαρλίζ Θερόν να δακρύσει. Χαμογέλασε ένα χαμόγελο της πονηρής ποικιλίας. Άλλη μια γραμματέας, απέναντι του, έκανε το ίδιο, και μετά άλλη μία, πίσω απ' την πόρτα. Ήταν όλες μεταξύ 21 και 28, με σημαντικά κάλλη και αξιέπαινα προοδευτικές απόψεις στο θέμα του αδέσμευτου σεξ.

Ο Βαλχάλας ανταπέδωσε το χαμόγελο, περνώντας το βλέμμα του αφηρημένα πάνω απ' τα σαρκικό μεγαλείο κάτω απ' τα γραφεία, αλλά κάτι διέκοψε τον ειρμό του.

-Κύριε Βαλχάλα...

Γύρισε και αντίκρισε μια φωτογραφική μηχανή ανάμεσα σε δυο τεράστιο χαμόγελα.

-Μήπως θα μπορούσατε...

Αρνήθηκε ευγενικά, και προχώρησε στα ενδότερα του πανεπιστημίου.

-Κι άλλοι φανς, Τζόνι ντήαρ?, ειρωνεύτηκε ναζιάρικα η Ντόροθυ στα δεξιά της εισόδου. Η έκφραση και τα χαρακτηριστικά του προσώπου της θα μπορούσαν να κάνουν χιονάνθρωπο να χαλαρώσει τη γραβάτα.

-Ανήσυχα πνεύματα, σχολίασε με χιούμορ ο Βαλχάλας, σβήνοντας το τσιγάρο του στο τασάκι του γραφείου της. "Ενθουσιώδη νέα μυαλά." Ευτυχώς, δε φορούσε γραβάτα. "Λοιπόν", σήκωσε τα μεταφορικά μανίκια του, "πως θα εξυπηρετήσουμε την Μεγαλειότητα Της σήμερα?"

-Μια βαλίτσα ήρθε σήμερα, είπε η Ντενίζ απέναντι. "Μισό..." Σηκώθηκε και έσκυψε ελαφρά ισορροπώντας πάνω στα στιλέτα της. Η γκρι φούστα της σύρθηκε λίγο πιο πάνω απ' τα μισά στις κολώνες που ήταν οι γοφοί της, με το μισό ξεκούμπωτο πουκάμισο της να τείνει προς το πάτωμα και μια τούφα που είχε ξεφύγει απ' τον κότσο της να ακολουθεί την ίδια κατεύθυνση. Η καμπύλη που εξείχε απ' την φιγούρα της έδινε καθαρό στόχο σε όλα τα αρσενικά ορμονικά συστήματα σε απόσταση τετραγωνικού χιλιομέτρου.

-Σχεδόν σου έπεσε ένα στυλό... καυτηρίασε την κατάσταση το ένα αρσενικό ορμονικό σύστημα που ήταν στο δωμάτιο. Η Ντενίζ του πρότεινε τη βαλίτσα, απαντώντας μ' ένα βλέμμα αλαζονικής αυτοπεποίθησης. Ο Βαλχάλας την πήρε κρατώντας για τον εαυτό του το γεγονός ότι είχε ξεχάσει παντελώς το σκοπό της προηγούμενης επίδειξης τεχνικών αισθησιασμού.

-Προορίζεται να ανοιχτεί από σένα, είπε μια φωνή από πίσω του. Γύρισε για να αντικρίσει και την τρίτη γραμματέα. Η Κλωντέτ ήταν η σέξι από τις τρεις. "Ανοίγει με δακτυλικό αποτύπωμα", είπε τινάζοντας τον ξανθό καταρράκτη που είχε για μαλλιά.

Ο καθηγητής έστρεψε την προσοχή του στη βαλίτσα που είχε στα χέρια του και πήρε ένα σοβαρό, σκεπτικό ύφος. Αυτό είναι σοβαρό, ήταν οι σκέψεις του.

-Ξέρεις το δρόμο, είπε η Κλωντέτ, χαμηλώνοντας το βιβλίο που θα αποκάλυπτε το μυστικό πέρασμα.

***

Ο Βαλχάλας περπάτησε την ατέλειωτη σήραγγα στα έγκατα του πανεπιστημίου μέχρι που έφτασε στη μεγάλη μηχανή. Εκεί, ακούμπησε τη βαλίτσα του σ' ένα γραφείο και τους αντίχειρες του στις κλειδαριές-αναγνώστες. Η συσκευή ξεκλείδωσε με δυο χαρούμενες μηχανικές νότες.

Παρατήρησε για λίγο τα περιεχόμενα της βαλίτσας και έριξε μια ματιά στα έγγραφα που ήταν εκεί. Έβγαλε το πιστόλι και τον σιγαστήρα και τα συναρμολόγησε. Αφού ενεργοποίησε τον μηχανισμό αυτοκαταστροφής της βαλίτσας, στράφηκε στους πελώριους υπολογιστές της σπηλιάς για να τους προγραμματίσει. Σε λίγο, οι τσιρίδες των επιταχυνόμενων κβαντικών επεξεργαστών και το γαλάζιο φως γέμισαν το δωμάτιο, ώσπου η διαδικασία ολοκληρώθηκε μ' ένα απότομο τσαφ.

Ήταν έτοιμος να περάσει από την ενδοδιαστατική πύλη, αλλά πριν το κάνει, άναψε άλλο ένα τσιγάρο.