μανιφεστο αχνη κανελα

προχθες το πρωι βγηκα να παρω γαλα και κατεληξα να τρωω μπουγατσα στο μαγαζι κοντα στο σπιτι μου που εχει την καλυτερη κρεμα στον κοσμο μα το δια.

το μαγαζι το λενε μακη. το δουλευει ενα ζευγαρι που τους λενε δενεχωιδεα. αλλα τους εχω δει ενα απιθανικομυριο φορες γιατι ξαναλεω αυτη η κρεμα ειναι πολυ δυνατη και το φυλλο κανει κρατσακρατσα οπως μ αρεσει.

τους ανθρωπους αυτους τους ξερω χωρις να τους ξερω λοιπον. με ξερουν κι αυτοι, το βλεπω στα ματια τους. με χαιρετανε λιγο παραπανω, χαμογελαω λιγο παραπανω, ανεπαισθητα. ξαναματαπερναμε τις ιδιες κινησεις, τα ιδια μοτιβα που εχουμε ξαναματαπερασει ενα απιθανικομυριο φορες. ειμαστε σιωπηλοι χορευτες η κατι τετοιο ποιητικο τελωσπα!

εκεινη την ωρα ειχανε κοσμο και ειχανε και μια σχετικη ουρα (και οπως θα επρεπε να εχουνε γιατι οπως ειπα Η ΚΡΕΜΑ ΔΙΑΟΛΕ Η ΚΡΕΜΑ) και δουλευαν ετσι εντονα κι ειχανε ξεμεινει κι απο κρεμα. ο τυπας μου μιλησε οπως μου μιλαει παντα- δεν ενιωθε απο την κινηση. 'πεστο', χερια στη μεση, χωρις ιχνος γκρινιας η ενοχλησης, απλα λεγε ψηλε, θα τα βρουμε, εισαι δικος μου μαν! λεω μια κρεμα κι ενα νες για εδω, μου λεει πες πως θες τον νες και κατσε.

καθομαι. τα τραπεζακια εξω ειναι γεματα μεσηλικες που καπνιζουν γουινστον και πολ μολ. μεσα υπαρχει μια παρεα μεγαλοαντρων που λενε τσι μαλακιες τους με ατσουμπαλες μπαμπαδιστικες φωνες. ενας απ αυτους φοραει ενα ξεβαμμενο μπλουτζιν που θα μπορουσε να ειχε περισσεψει απ τον παχυσαρκο γιο του. η τυπισσα στον παγκο πειραζει κατι παιδακια που παραγγελνουν και απ οτι φαινεται ειναι της γειτονιας.

ενας σερβιτορος αρκετα μεγαλος για να ειναι μικρος αδερφος του παππου μου μου φερνει τον νες κι ενα ποτηρι νερο διπλα. μου λεει η κρεμα θ αργησει ενα λεπτακι. λεω δε πειραζει. και πραγματικα δεν πειραζε! υπαρχει ενα απειροελαχιστο σωματιδιο μεσα μου που με καθε ειλικρινεια νοιαζεται να ειναι ολοι αυτοι οι αγνωστοι καλα. ειναι το διχτυ ασφαλειας της ανθρωποτητας. το αλλο μισο του μηχανισμου της επιβιωσης.

μετα απο λιγο μου φερνει και την κρεμα. μου λεει μην την φας κατευθειαν γιατι μολις βγηκε. διαολε τι μου λεει ολοφρεσκια τραγανη κρεμα μακη! καιω λιγο τη γλωσσα μου γιατι ειμαι αμπλαουμπλας. τρωω και πινω σιγα σιγα. στο τελος δεν την εφαγα ολη. δεν πεινουσα τοσο.

χωνομαι διακριτικα στην ακρη της ουρας και τους πληρωνω δυο ενενηντα. χαιρετιομαστε με την τυπισσα με χαμογελο. θυμαμαι μια φορα ειχα παει πανω που κλεινανε και δεν ειχαν τιποτα να μου δωσουν να φαω. η τυπισσα κραταει μια σακουλα με περισσευματα που μου λεει οτι επαιρναν για το σπιτι για να μην πεταχτουν. με ρωταει αν θελω κατι απ τη σακουλα λεω οχι ευχαριστω εγω μια κρεμα ηθελα. μετα συνειδητοποιω οτι ο χωρος εχει αλλαξει- τους λεω ετσι αμηχανα μεγια την ανακαινιση. μου λενε ευχαριστω πολυ και φευγω.

ετσι και προχθες πληρωσα εφυγα και πηγα σπιτι μου. κι αυτο ειναι ολο.

κι αυτο που θελω να πω ειναι αυτο που λεει η ταφοπλακα του Μπιλυ Πιλγκριμ στο συμπαν του βιβλιου Σφαγειο Νο 5:

Quote:

ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΥΠΕΡΟΧΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΠΑΘΕ ΤΙΠΟΤΑ

αυτο ειναι ολο. αυτο ειναι που προσπαθω να πω παντα. ολα ηταν τελεια! ο καιρος ελαμπε. ο αερας ηταν καθαρος. τα αμαξια ηταν λιγα. κι αυτο ειναι ολο κι ολο που αξιζει. αυτο ειναι το μανιφεστο μου! το μανιφεστο της ησυχης αρμονικης ευγενειας.

'οκ, μουστακα, ολα ωραια μεσα στην σαπουνοφουσκα σου, πολυ γραφικη η εργατικη ταξη που περιγραφεις, αλλα δεν ξερεις αν αυτοι οι δυο βαλαν το σπιτι τους υποθηκη για να κανουν την ανακαινιση η αν ο μπαρμπας που σου φερε τον καφε δεν μπορει να βγει στη συνταξη γιατι δεν του κολλησαν ποτε ενσημα μνιομ μνιομ μνιομ πνιεχ πλιτς πορδ' θελω να πω ναι ρε φιλε αλλα α σιχτιρ δηλαδη! αυτη ειναι η δικια μου σαπουνοφουσκα. ειναι η περιοχη μου. την κατουραω ταχτικα!

εχουμε φτασει ενα σημειο που ο κυνισμος που ηταν παντα κουλ τωρα πια ειναι κατι παραπανω- ειναι η εξυπνη κινηση. στις εξι στο σταρ ο δοκτωρ χαουζ θα ανατομησει για αλλη μια φορα το κουφαρι των ανθρωπινων σχεσεων αφου πρωτα το ξεκανει με ενεσεις πισσακατραμιμαυρου σαρκασμου και θα το αποδομησει μεθοδικα σε χημικα εξαρτωμενες αλυσιδες εγωισμου και επιβεβαιωσης για τη διασκεδαση σας. στις εντεκα οι νιπ και τακ θα απαξιωσουν καθε παλιομοδιτικη ιδεα ικανοποιησης με τα απλα πραγματα προτιμωντας ανταυτου την ικανοποιηση με ενα καλο μποτοξ. χαιρετε, γεια σας, αυριο παλι.

βαλτε το καλα στο καζανι σας κουφαλες. οτι συμβαινει μεσα σ αυτη τη σαπουνοφουσκα ειναι η περιοχη σας. οσο πιο εξω πατε ο κοσμος εκφυλλιζεται σταδιακα σε μορφη ζουγκλας.

κι αυτο που θελω να πω ειναι σταματηστε να γκρινιαζετε και δειτε ποσα πραγματα εχετε κωλονοσκοποι του κωλου

ασταδιαλα