Skyfall

1. η επιτυχια του εγκειται στη συγκρουση αναμεσα στον ανανεωτισμο του και το βαθυ συντηρητισμο που προωθει. ολη η ταινια ειναι ενα meta σχολιο για τη σχετικοτητα του Μποντ με σκοπο να παει τον θεατη πισω σε μια απλοτερη, πιο χαβαλετζιδικη και φυσικα προ-Μπορν εποχη (δε χρειαζεται να σκαψεις πολυ για να το δεις αυτο). προσεξτε τη σημαια στην αρχη του επιλογου. "the old ways are sometimes better".

2. αν το Casino Royale ηταν η αποδομηση, αυτη ειναι η επαναδομηση. το Skyfall επανοριζει τον Μποντ με το να επανανομιμοπιει την αισθητικη του προταση, οχι με το να την υποσκαπτει. το οτι ολα αυτα συμβαινουν σε ενα προοδευτικο μυθοπλαστικο και κινηματογραφικο περιβαλλον που κανει αισθητα πειραγματα στο καποτε δρακοντειο template της ταινιας Μποντ ειναι ευτυχημα που κανει reset στις προσδοκιες σου απο to franchise.

3. για κομικοφανς ενας καλος παραλληλισμος ειναι το Αrkham Asylum του Μορισον. οπως και κει αν το "ressurection" ειναι ο προορισμος οι ψυχαναλυτικοι συμβολισμοι ειναι το λεωφορειο. το Skyfall ειναι μια ασκηση στον χιτσκοκικο φροϋδισμο, απο τις αρχετυπικες σκιωδεις σιλουετες ("το παιχνιδι παιζεται στις σκιες", σου κλεινει το ματι η Μ), μεχρι την ανατιναξη του ερημου κι ερημωμενου αρχοντικου (|i' ve always hated this place", σου κλεινει το ματι ο Μποντ) και την αναμετρηση στο παρεκκλησι ("it makes sense that it would happen here", σου κλεινει το ματι ο Μπαρδεμ) και φυσικα mommy issues mommy issues mommy issues.

4. η ομοφοβια ειναι αλλη μια πτυχη του (1) και του (3). ο Μποντ ψαχνει να ξανακανει τον εαυτο του απαραιτητο (μεσα και εξω απ' την οθονη). για να το πετυχει αυτο πρεπει να... ta-dah! να εδραιωσει την ανδρικη του potence φυσικα. ο Μποντ πρεπει να περατωσει τη σχεση του με την Μ (μια σκληρη μητρικη φιγουρα) για να μη γινει ο Μπαρδεμ (που, ξερετε, του χουφτωνει τα μπουτια και τετοια). αντ' αυτου η υγιης μελλοντικη εκδοχη του αντιπροσωπευεται απ' τον Φαηνς. προσεξτε οτι απο τους τρεις αντρες που περιβαλλουν τον Μποντ αυτοι οι δυο ειναι μεγαλυτεροι του, ενω ο νεοτερος ειναι ο θηλυπρεπης Q. ειπαμε, "the old ways are sometimes better".

(side comment: ο εξαιρετικος Μπαρδεμ συνεχιζει μια παραδοση κακων που κλεβουν την παρασταση με το να ακροβατουν πανω στο γελοιο)

5. υπαρχει ενα χρεος στον Νολαν οσον αφορα την ενσταλλαξη βαριας συμβολικης σημαντικοτητας σε παραδοσιακα χαρτινους υπερηρωες με συνηθως προφανεις τροπους και απωτατο σκοπο να υπερασπιστει την... υπερηρωικοτητα τους. βγαζει νοημα οτι μετα απο τοση ψυχαναγκαστικη αποδομηση η ποπ κουλτουρα θα εψαχνε μια επιστροφη στις ριζες. ο Μποντ εχει επανακτησει τα συμβολα του- τα γκατζετακια, τη Moneypenny, την αυτοπεποιθηση του, και τη σημαια- και καλων εχοντων των πραγματων θα επιστρεφει για αλλα 50 χρονια και μαλιστα "with pleasure". κι εμεις το ιδιο.

Μποντ, ετος μηδεν ξανα.